Denk eens aan je eerste dag op school. Zie je het voor je? Dat we herinneringen hebben is duidelijk, soms van heel lang terug. Maar waar zitten die? Hoe ziet een herinnering er fysiek uit? Hoe kunnen we ze oproepen?
Oostenrijkse wetenschappers melden in het academische tijdschrift Neuron dat ze ‘opslagruimtes met boodschappersubstantie’ hebben gevonden waarin zeer waarschijnlijk herinneringen zitten. Een team van het Institute of Science and Technology (IST) Austria ging op zoek naar individuele synapsen van de hippocampus – een gebied in de hersenen dat verantwoordelijk is voor leren en geheugen.
Synapsen zijn de verbindingen tussen twee zenuwcellen in de hersens – de zendcel zendt zijn signaal in de vorm van neurotransmitters of boodschapperstof via de zogenoemde synaptische opening naar de ontvanger.
De Oostenrijkers ontdekten piepkleine blaasjes op de ontvangende zenuwcel waarin de neurotransmitters een paar minuten bewaard bleven. De blaasjes vormen waarschijnlijk het kortetermijngeheugen. De neurotransmitters kunnen daar tijdens een activiteit worden opgeslagen en later vrijgegeven.
Stel, iemand vertelt je een jaartal of de stand van een voetbalwedstrijd. Maar dan moet je naar de keuken om koffie te zetten. Als je terugkeert, spreek je een van de blaasjes in je hersens aan om de informatie weer terug te krijgen waar je net over sprak. De Oostenrijkers zagen dat de neurotransmitters er minutenlang in blijven zitten.
Het is nog niet het antwoord op de vraag waar jouw herinnering aan je eerste schooldag zit. Maar we beginnen iets beter te begrijpen hoe herinneringen werken.